Σχολική γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ομιλία για το Πολυτεχνείο από τη δασκάλα κ. Έλενα Καμαριώτη.

Πραγματοποιήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2012 η σχολική γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Η εκδήλωση άνοιξε με τον πανηγυρικό λόγο της ημέρας από τη δασκάλα της Β΄τάξης κ. Έλενα Καμαριώτη. Κατόπιν οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου μας απήγγειλαν ποιήματα και τραγούδησαν τραγούδια για το Πολυτεχνείο. 

 

Ομιλία της δασκάλα κ. Έλενας Καμαριώτη

Το Πολυτεχνείο

 

Τόσες δεκαετίες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 είναι δύσκολο πια να μιλήσει κανείς γι’ αυτό το γεγονός , αφού έχουν ειπωθεί και έχουν γραφεί τόσα πολλά για ηρωισμούς και θυσίες.

            Αλλά ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή.

Όλα ξεκίνησαν στις 21 Απριλίου 1967,όταν κάποιοι αξιωματικοί διέλυσαν την Ελληνική Βουλή, κατέλυσαν το δημοκρατικό πολίτευμα και επέβαλαν δικτατορία.

Για αρκετά χρόνια οι Έλληνες υπέφεραν, αφού πολλοί βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και σκοτώθηκαν. Δεν υπήρχε καμία ελευθερία και πολλά από τα ανθρώπινα δικαιώματα είχαν παραβιαστεί. Ο χώρος όμως που υπέφερε πιο πολύ από την ωμή βία και τον καταναγκασμό ήταν ο χώρος της εκπαίδευσης. Ένας χώρος προοδευτικός από τη φύση του και ταυτόχρονα συνειδητοποιημένος.

Πολλοί λοιπόν από τους πρωτοπόρους φοιτητές βρέθηκαν στις φυλακές και στα στρατόπεδα. Τότε, το 1973, για πρώτη φορά άρχισαν να διαμαρτύρονται οι φοιτητές για την άσχημη αυτή κατάσταση στην παιδεία και για την έλλειψη ελευθερίας.

Οι φασαρίες, που είχαν ξεκινήσει ήδη από το Φεβρουάριο του 1973, έγιναν πιο έντονες το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τότε οι Φοιτητές από πολλές πανεπιστημιακές σχολές της Αθήνας κλείστηκαν στο κτήριο του Πολυτεχνείου για να διαμαρτυρηθούν για την καταπίεση των δικτατόρων και για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο φασισμό.

            Με συνθήματα στους τοίχους ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ , ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κ.α. κατάφεραν να ξεσηκώσουν όλο το δημοκρατικό λαό της Αθήνας, που έτρεξε να συμπαρασταθεί  στους φοιτητές που ήταν κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο και να τους δώσει θάρρος.

Οι φοιτητές μάλιστα είχαν φτιάξει ένα ραδιοφωνικό  σταθμό με τον οποίο μετέδιδαν συνθήματα και τα αιτήματά τους σε όλη την Αθήνα. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, εκπέμπουμε σε 1.050 χιλιόκυκλους. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Ο αγώνας είναι κοινός. Είναι για την Ελλάδα». Όλοι μαζί προσπαθούν να ξεσηκώσουν το λαό και να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη Χούντα και τον πόθο για την ελευθερία. Η αστυνομία προσπαθεί να καταπνίξει τις εξεγέρσεις με δακρυγόνα , ξύλο και συλλήψεις. Αλλά αυτή δεν τα καταφέρνει τα, το ρόλο αυτό αναλαμβάνει ο στρατός.

            Τα τανκς κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας και παρατάσσονται μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου. Το βράδυ της 17^ης Νοεμβρίου δίνεται 15λεπτη προθεσμία στους φοιτητές που βρίσκονται μέσα στο κτήριο να αποχωρήσουν, ενώ το τανκς προχωρά τυφλά, αδίστακτα και με ορμή, πριν ακόμα περάσει η επίσημη προθεσμία και γκρεμίζει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου.

            Οι στρατιώτες πυροβολούν και χτυπούν αδιάκριτα, έτσι ο στρατός και η αστυνομία καταπνίγουν την εξέγερση.

            Αρκετοί άνθρωποι, φοιτητές αλλά και πολίτες, τραυματίζονται και κάποιοι σκοτώνονται.

            Για πολλές μέρες επικρατούσε αναταραχή. Πολλοί συλλαμβάνονται, βασανίζονται και φυλακίζονται.

            Οι στρατιωτικοί πίστευαν πως έτσι θα έκαμπταν την αντίσταση του λαού, όμως δεν τα κατάφεραν. Ο σπόρος της ελευθερίας είχε ήδη φυτευτεί και λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1974, η δικτατορία έπεσε και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε.

            Από τότε θυμόμαστε και τιμούμε τη θυσία και τον αγώνα των φοιτητών αυτών.

            Δεν ήταν ήρωες τα παιδιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου που έδωσαν  συντριπτικά χτυπήματα στη Χούντα. Νέοι άνθρωποι ήταν με φόβους, αγωνίες, δικές τους και γονείς που αγωνιούσαν γι’ αυτούς. Σήμερα όμως τιμούμε τη μνήμη τους, την αγωνιστική τους διάθεση και την αυτοθυσία τους.

Το Πολυτεχνείο είναι το πιο πρόσφατο γεγονός της νεότερης Ιστορίας μας και είναι μια μοναδική ιστορική στιγμή . Είναι κάθε είδους αντίσταση και αφοσίωση. Είναι η αμφισβήτηση της ουδέτερης και γκρίζας καθημερινότητας. Είναι η συμμαχία με το παρόν για την κατάκτηση της ζωής. Είναι η αλλαγή του κόσμου και η πρόκληση του μέλλοντος.

Το Πολυτεχνείο άνοιξε δρόμους δύσκολους και αντιφατικούς αλλά ανοιχτούς στις μέρες μας να τους διαβούμε. Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει πάντα , μιας και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αγωνίζονται για το καλύτερο!